Historia uprawnień budowlanych w Polsce sięga roku 1928 kiedy to pojawiło się rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanem i zabudowaniu osiedli. (pisownia oryginalna) [ DZ.U. 1928 poz.202 nr 23].
Rozporządzenie wprowadzało konieczność nadzorowania niektórych rodzajów robót przez technicznego kierownika robót budowlanych.
Co ciekawe w przypadku niektórych prostych obiektów budowlanych, przeznaczonych na użytek własny nie było potrzeby zatrudniania kierownika, gdy brakowało ich w okolicy.
Aby uzyskać uprawnienia należało:
- posiadać wyższe wykształcenie techniczne na państwowej lub zagranicznej uczelni
- 3 lata praktyki przy robotach budowlanych
- zdać egzamin z zakresu ustaw związanych z budownictwem
Warto odnotować, iż taka osoba po odbyciu praktyki ( równocześnie z praktyką na budowie ) uzyskiwała automatycznie uprawnienia do sporządzania projektów.
Uprawnień budowlanych udzielał Minister Robót Publicznych i nie mogły ich uzyskać osoby sądownie ukarane za czyny z chęci zysku.
Ciekawym faktem była możliwość nadawania uprawnień budowlanych osobom bez wymaganego wykształcenia ale z odpowiednią praktyką i umiejętnościami po zdaniu przez nich egzaminu.
Pełną treść pierwszego prawa budowlanego w Polsce z 1928 można pobrać poniżej:
