Uprawnienia wodno melioracyjne to „stare” uprawnienia budowlane wydane na mocy rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie.
Uprawnienia budowlane wodno-melioracyjne są jeszcze posiadane przez specjalistów zajmujących się gospodarką wodną oraz melioracjami. Obejmują one szeroki zakres działań, od projektowania i realizacji systemów melioracji, przez regulację stosunków wodnych w rolnictwie, aż po zarządzanie zasobami wodnymi. Specjalizacja ta odgrywa fundamentalną rolę w efektywnym wykorzystaniu i ochronie zasobów wodnych, co jest niezbędne w kontekście zarówno rolnictwa, jak i ochrony środowiska. Uprawnienia te są w przepisach wyraźnie oddzielone od innych dziedzin budownictwa, co podkreśla ich specjalistyczny i unikalny charakter.
Rozporządzenie wprowadzało dwa rodzaje uprawnień wodno-melioracyjnych:
- konstrukcyjno-inżynieryjną w zakresie budowli hydrotechnicznych – obejmującą również ujęcia wód oraz budowle basenów wodnych i zbiorników wodnych przemysłowych – według paragrafu 13 ust. 1 pkt 3 lit. d. Ta specjalność obejmowała szeroki zakres prac związanych z budownictwem hydrotechnicznym. W jej ramach wchodziły takie elementy budowle basenów wodnych oraz zbiorników wodnych przemysłowych.
- wodno-melioracyjną obejmującą również ujęcia wód – zgodnie z paragrafem § 13 ust. 1 pkt 5 – Ta specjalność skupiała się na aspektach melioracyjnych, czyli działaniach mających na celu poprawę właściwości gleby oraz regulację stosunków wodnych w rolnictwie i leśnictwie, w tym również na ujęciach wód
Wyłączenie budownictwa wodnego z zakresu specjalności konstrukcyjno-budowlanej
Dodatkowo w paragrafie § 13 ust. 1 pkt 2, ustawodawca wyraźnie wyłączył budownictwo wodne ze specjalności konstrukcyjno-budowlanej, co stanowiło jasne rozgraniczenie pomiędzy tymi dwoma obszarami. Oznaczało to, że elementy budownictwa wodnego nie były uznawane za część specjalności konstrukcyjno-budowlanej, co podkreślało specyficzną naturę i wymagania stawiane przed inżynierami i technikami pracującymi w sektorze budownictwa wodnego.
Paragraf 13 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975
- Wojewoda stwierdza posiadanie przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji projektanta, kierownika budowy i robót oraz funkcji, o których mowa w § 1 ust. 1 pkt 3 i 4, w specjalnościach techniczno-budowlanych:
- architektonicznej,
- konstrukcyjno-budowlanej – obejmującej budynki oraz inne budowle nie wymienione w specjalności konstrukcyjno-inżynieryjnej oraz wodno-melioracyjnej,
- konstrukcyjno-inżynieryjnej w zakresie: a) linii, węzłów i stacji kolejowych – obejmującej również perony, rampy oraz typowe przepusty i mosty, b) dróg i nawierzchni lotniskowych – obejmującej również typowe przepusty i mosty, c) mostów – obejmującej również wiadukty, przepusty, tunele, estakady, nadziemne i podziemne przejścia komunikacyjne oraz nieskomplikowane odcinki dróg, stanowiące dojazdy do tych budowli, d) budowli hydrotechnicznych – obejmującej również ujęcia wód oraz budowle basenów wodnych i zbiorników wodnych przemysłowych,
- instalacyjno-inżynieryjnej w zakresie: a) sieci sanitarnych – obejmującej sieci wodociągowe, kanalizacyjne, gazowe i cieplne uzbrojenia terenu, b) instalacji sanitarnych – obejmującej instalacje wodociągowe, kanalizacyjne, gazowe, cieplne i klimatyzacyjno-wentylacyjne, c) ochrony środowiska – obejmującej instalacje i urządzenia służące do ochrony przed zanieczyszczeniem wód, gleby i powietrza atmosferycznego, łącznie ze związanymi z nimi konstrukcjami wsporczymi, d) sieci i instalacji elektrycznych – obejmującej instalacje elektryczne, napowietrzne i kablowe linie energetyczne, stacje i urządzenia elektroenergetyczne, e) urządzeń zabezpieczenia ruchu kolejowego, f) elektryfikacji linii kolejowych, g) lotniczych urządzeń naziemnych,
- wodno-melioracyjnej – obejmującej również ujęcia wód.
